De schrik van de horeca

De Schik van de horeca

Ze staat bij de bar links als ik binnen kom. Jij ook witte wijn? vraagt ze, en in één adem daar achteraan: ‘Het lijkt hier wel een crematorium. ’Verbaasd kijk ik naar het dood saaie barretje wat ik hier niet eerder heb gezien. Verdomd,ze heeft gelijk. Als de barkeeper onze glazen neerzet, vraag ik mij af wat zo’n bodempje wijn hier tegenwoordig kost. Het hele hart is uit de zaak. Vroeger werd je als je hier binnen kwam ontvangen als een koningin en zoog de bedrijvigheid je meteen mee in warmte en gezelligheid. Nu is er niets. Alles is grijs, zwart. Kleurloos. Hoeveel passen heb ik hier gelopen, wat dacht ik, wat deed ik? Al mijn herinneringen zijn in schril contrast met deze armzalige toestand. ‘Wilt U de kaart?’ Het klinkt niet als een vraag, maar Marijke zegt ‘nee’. We kijken elkaar aan. We zijn de enige gasten en ze beginnen ons nu al op te jagen. Ons horeca instinct gaat borrelen. Gastheerschap, intunen op de gast, liefde voor het vak. We lachen om onszelf en de idiote situatie en denken aan vervlogen tijden. Vervlogen tijden op sterren niveau. Nog maar net zijn we aan een tafeltje in een donker hoekje gezet of de kaart wordt alsnog in onze handen geduwd. Ik leg de kaart weg. Hier helpt zelfs mijn bril niet. Hopelijk kan ik straks zien wat op mijn bord ligt. Ik haat dat diffuse licht. ‘Bestel jij maar,’ zeg ik tegen Marijke. Het wordt het driegangen menu. Niets op aan te merken, noch in positieve noch in negatieve zin. Dodelijk saai, maar dat mag de pret niet drukken want wij hebben lol zoals altijd tijdens onze lunch afspraak, die deze keer ‘s avonds is. Bij het dessert vragen we ons af of we ons zullen aanmelden bij ‘Michelin’ of tijdschrift ‘Lekker’. Onze recensie is al klaar: ‘Totaal uit balans! Enorm fragiel wijnglas met misplaatst dessert torentje. Grove lepel die aan opscheplepel doet denken. Hier hebben ze het niet begrepen.’‘Laten we een blog starten,’ zeggen we in koor. De volgende dag heb ik een afspraak met Gerlien in Amsterdam in een schattig tentje dat qua sfeer net zo goed in Engeland had kunnen staan. Op de kaart zien heerlijk salades en taarten. Alles home made. We hebben een uur de tijd en dat melden we direct aan de serveerster. Niet dat het enig effect heeft. Op haar gemak ruimt ze de vaatwasser uit terwijl ik haar op iets zie kauwen. Al etend verdwijnt ze uit zicht. Het is rustig in het restaurant. Wij willen echt heel graag bestellen. Ondertussen wisselen we in record tempo de afgelopen twee jaar uit en gieren we het af en toe uit. Ondertussen loopt de tijd. De salade blijkt het wachten meer dan waard. We kiezen taart met cappuccino als dessert, en omwille van de tijd zoekt Gerlien de taart aan het buffetje uit. De cappuccino is perfect, maar de bodem van het kopje is al in zicht als we de serveerster de vaatwasser zien inruimen en weer etend naar achter zien verdwijnen. Verwonderd kijken we elkaar aan. Als ze na enige tijd weer verschijnt gebaren we tegelijkertijd naar haar ‘waar blijft de taart?’ ‘ Ik wist dat ik iets vergeten was,’ mompelt ze. ‘Helen ga schrijven,’ zegt Gerlien. ‘Wordt de schrik van de horeca!’ Schaterlachend verlaten we het pand. ‘Dat is goed,’ zeg ik, ‘ als jij dan over je Amsterdamse leven gaat schrijven’. Ze kijkt me aan zegt: ‘Nou wel onder pseudoniem dan.’ En ik anoniem, lijkt me.

3. Klasina Wieringaon 30 mei 2014 at 05:17 said:Jaaa. de schrik van de horeca….wel geweldig dat jullie zo kunnen gieren van het lachen….mooi verwoord…Helen…het is nu vroeg in de ochtend…en de weinige keren dat ik ergens wat eet…zit ik met die verbaasde blik van mij en open mond te kijken naar de bediening….en denk terug hoe het bij ons thuis in het restaurant en ijssalon ging….KLANT IS KONING….het zit ons in het bloed….laatst ging ik met Linda even ergens een klein hapje eten…en werden we zo vriendelijk verwelkomd kregen zelfs een kus…de eigenaar herinnerde ons …en dan smaakt het eten ( was echt lekker) je ook fantastisch en ga je zeker met een glimlach de deur uit….
   en er zijn ook van die momenten dat je wil dat een camera bij je hebt…om ze later te laten zien hoe en wat ze doen….het zal de tijd zijn….en blijf mij verwonderen en zoals Ineke al zegt ….hebben ze geen voorbeeld gehad….blijven lachen en schrijven..liefs xx Klasina