DON’T CRITICIZE, WHAT YOU DON’T UNDERSTAND….

Vandaag al weer twee weken geleden, fietsten we door Parijs. Ieder jaar gaan mijn goede vriend Alex en ik naar Parijs, ooit ontstaan uit een saai moment en 4 dagen later zaten we ‘s morgens vroeg in de auto met 3 dingen in gedachte, Eiffeltoren, Oesters en Champagne en ‘s avonds terug. Perfect gelukt op 1 puntje na, dat mijn zwager Gilles andere plannetjes had waardoor we toch in Parijs bleven slapen. Het heeft de toon gezet en de 3 ingrediënten Eiffeltoren, Oesters en Champagne zitten er ieder jaar in. Een uitje waar we het hele jaar naar uitkijken en dit jaar mooi gecombineerd met de prachtige tentoonstelling van mijn zus Liesbeth die in Parijs woont. ( http://liesbeth.art-panorama.com)
Op de fiets bij Centre Pompidou werd mijn aandacht totaal in beslag genomen door een Engelsman met een soort bakfiets, waar je in Nederland tegenwoordig al die jonge moeders mee in de weer ziet, hij had allerlei instrumenten in de bakfiets, zat er naast op een kruk en zong wonderschoon. Ik ben een tekst luisteraar en ving een zin op die mij niet meer losgelaten heeft. Een zin die vele (de wat ouderen) van ons kennen en dit keer enorm bij mij binnen kwam en mij de afgelopen twee weken bezig gehouden heeft.
Don’t criticize, what you don’t understand ……… (van The times they are a changing, 1964, Bob Dylan)
Niet bekritiseren, wat je niet begrijpt. Het zette van alles in gang, hoe kritisch ben ik, hoe snel heb ik mijn mening klaar? Over de ander en natuurlijk ook over mijzelf en hoe reageer ik wanneer de ander kritisch is over mijn acties, die ze niet begrijpen. Vaak dood eenvoudig omdat ik ze er geen deelgenoot van heb gemaakt. Hoe gek was het voor mij dat je plots ontvriend wordt op Facebook, door dat men een eigen verhaal maakt van wat ze zien en combineren. Bizar is dat en heerlijk als mensen gewoon ouderwets bellen en je vragen hoe zit dat eigenlijk? Het heeft mij bezig gehouden, ik begreep het niet en bekritiseerde het en viel natuurlijk in verbazing toen ik vervolgens weer werd uitgenodigd om vriend te worden. Nu denk ik, het klopt ik begrijp hun ook niet, ik ken hun verhaal niet. Wat begrijpen we nu eigenlijk en valt er iets te begrijpen? Alles hangt aan elkaar van verhalen. Soms kijk ik met mijn enorme verbazing, zo van Helen wat doe je? Waar komt deze actie vandaan? Je hoort jezelf een besluit nemen en denkt wie kwam daar aan te pas? Misschien herken jij het ook wel, wat de vraag opwerpt wie beslist er eigenlijk, ben jij dat of is die beslissing al genomen en heb je er weinig mee te maken. Inderdaad, zegt ook de wetenschap, helemaal niets…..Wel ontdek ik steeds weer dat het goede beslissingen zijn en dat mijn vertrouwen terecht is keer op keer, wat niet altijd wil zeggen dat ik het begrijp en het gelukkig steeds minder bekritiseer. Enfin om uren over door te bomen en te onderzoeken en heerlijk om ook weer mee te nemen in de voorbereiding van mijn workshop volgende week, hoe toepasselijk: De Volgende Stap!
En Parijs zet de Champagne koud, de Oesters op ijs, in 2014 zijn we er weer!